Δρόμος.

"Η Ελευθερία είναι
υποχρέωση."

Είπε κάποιος.

Περπατάς μόνος
Έτσι είναι το ορθό.
Φοβάσαι?
Μα δεν με νοιάζει.
Ούτε θα πρέπει να σε νοιάζει.
Στα τόσα μονοπάτια,
Στις τόσες διασταυρώσεις.
Νόμιζες...
Πως θα μπορέσει κανείς να ακολουθήσει?
Να προπορευτεί?
Να βαδίσει στο πλάι σου?

Πόσο αστείο.
Θα μεγαλώσεις.
Θα το δεις.
Θα το βιώσεις.

Θα το πεις.
Σε κάποιον άλλο.

Μικρός ο κόσμος.
Τόσοι οι άνθρωποι.
Λευκοί καμβάδες,
Αρχικά.
Μα πώς το έργο τέχνης να αντιγράψεις...?

Με τόσα χρώματα.
Νόμιζες...
Πως θα μπορέσει κανεις...?

Όχι.

Γιατί

Να σου δίνω
Απόλυτο έλεγχο
Αυτόν που κάποτε
Είχα
Απο 'σένα.
Να μην τον θες.

Πώς αλλάζουν
Έτσι
Οι καιροί.

Να τρέξω?
Να σταθώ?
Να δώσω?

Θα κάνω ό,τι επιθυμήσω.
Μετά από όλα
Αυτά.
Να,
Ήρθε η ώρα
Που η Λογική
Φαντάζει όρος
Αδιανόητος

Μικρό κορίτσι
Μεγαλώνει
Ωριμάζει
Έτοιμη πλέον
Να δοθεί.
Το όνομα αυτής,
Αγάπη.

Μα πώς αλλάζουν
Έτσι
Οι καιροί.

Τέλος Εποχής

Τί κι αν ακούγεται
ο θόρυβος στην πόρτα.
Δεν ανοίγω σε αγνώστους.
Υπάρχουν άτομα που ξέρεις
Που νόμιζες
Δικά σου.
Ακόμη και αυτά
Κάποτε
Γίνονται αυτό
Που ίσως να μισούσαν.
Γι' αυτό όταν κοιτάζεις
Στον καθρέφτη
Φρόντισε να παρατηρείς
Ωστε να δεις αυτό
Που
Πραγματικά είσαι.
Τί κι αν δεν μου αρέσει η αλλαγή
Θέλησα και την κάνω
Πρέπει λοιπόν να την δεχτώ
Και από 'σένα.
Πρόσεχε όμως
Μην ξεχνάς
Το πού ανήκεις.
Και όταν βρείς το δρόμο σου
Και αποκτήσεις
Στόχο
Όνειρα
Θάρρος να τα υλοποιήσεις.
Τότε κι εγώ
Θα είμαι ικανή
Να πω
"Θέλω.
Μπορώ.
Για Πάντα."
Μέχρι τότε
Δεν θα ανοίγω σε αγνώστους.

Η αδελφή του Χρόνου

Η κοπέλα έπεσε στα γόνατα,
Μη αντέχοντας άλλο...
"Τί θέλεις?
Γιατί συνεχίζω να σε βρίσκω μπροστά μου,
Γιατί πρέπει να πονάει τόσο?"
Η μορφή εμφανιζόταν για μήνες
Άλλοτε σπάνια
Άλλοτε συχνότερα..
Φορώντας μαύρα κουρέλια
Σα να είχαν φθαρεί
Από περιπλανήσεις μιας ζωής
Ή παραπάνω.
Το βλέμμα της,
Ταλαιπωρημένο κι αυτό.
Μα όταν στραφεί πάνω σου,
είναι αδύνατον
Να μην αισθανθείς
Πως σε βαραίνει η αδυναμία αυτή
Του να ξεχάσεις.
Χαμογέλασε-όσο μπόρεσε-
Στην κοπέλα με κατανόηση.
"Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω.
Αυτή είναι όμως
Η φύση μου.
Να περιφέρομαι
Στις ανθρώπινες ζωές
Να τους θυμίζω.
Γιατί η Λησμονιά σε κάνει
Λιγότερο ανθρώπινο.
Αν θες λοιπόν να αποδεχτείς κι εσύ τη φύση σου
Πολλές φορές θα αντέξεις
Όλα όσα αρχικά
Φάνταζαν ανυπόφορα.
Θα βρείς στο δρόμο σου
Μορφές.
Σαν τη δική μου.
Τρομακτικές, όχι μονάχα ως προς την όψη.
Και αν επιθυμείς να ξέρεις,
Το όνομά μου
είναι
Συνήθεια."

Ας πω

Αλίμονο
Σε όσους κατάφεραν
να κάνουν
ολοκληρωτικά δικά τους
Όσα επιθύμησαν.
Αφού την Αξία
την μεγαλώνει η Θέληση.
Η Θέληση, που κάνει όλα τα πράγματα
Να φαίνονται
Μεγάλα, φωτεινά, ζεστά.
Όμορφα.
(μέχρι να σταματήσεις να τα θες)
Αλίμονο
Σε όσους νόμισαν
πως αγαπούν
Κάτι, θέλοντας όμως να το αλλάξουν.
Αφού η Αγάπη
γεννιέται από το Υπάρχον, το Αυθεντικό.
Η Αγάπη,
Ίσως δεχτεί την Αλλαγή.
Ή
Ίσως πεθάνει από εκείνη.
Αλίμονο
Σε όσους θεώρησαν
πως η Ευτυχία, ο Έρωτας
Θέλουν να έρχονται στους λίγους
Και έτσι έκλεισαν την πόρτα.
Η Ευτυχία και ο Έρωτας
δεν είναι από τους χαρακτήρες
Που χτυπάνε
Μέχρι να ακούσεις.
Δεν πέφτουν χαμηλά.

Έχε το νου σου,
Ίσως χτυπάει η πόρτα.

Ποίηση από το 2008 (ή Για το Παιδί που χάθηκε)

Ποιός ξέρει
Αν υπάρχει προορισμός
Ή αν αιώνια τριγύρω μας θα είσαι
Ακούγοντας τις φωνές μας
Βλέποντας τις ζωές μας
Ποιός ξέρει
Μπορεί να είσαι παντού
Να μας αγγίζεις σιωπηρά κάθε στιγμή
Σαν τον ζεστό αέρα όταν φυσά
Ή σαν το φως του ήλιου που από αυτό δεν κρύβεται κανείς
Ποιός ξέρει
Ως πότε θα είσαι μακριά
Και πότε θα έρθεις να μας βρείς
Ή πότε εμείς θα σε βρούμε
Την αιώνια ζωή δεν άγγιξε κανείς
Και όποιος το κάνει, θα ευχηθεί
Ποτέ να μην το είχε καταφέρει
Απλά χανόμαστε
Μα η ανάμνηση για πάντα θα υπάρχει.

Φθορά

Κι αν προσπαθείς
Δεν είναι εύκολη
η αποφυγή
Του δρόμου που χαράξαν οι συνθήκες
Απο νωρίς.
Κι αν ζωγραφίζεις ακριβώς, όπως τα θες
Τα χρώματα, τα σχήματα
Αλλάζουν.
Σαν κάποιος να τα μουτζουρώνει κάθε λίγο.
Γι' αυτό κάθε πρωί
Να κοιτάς τα σχέδιά σου
Προσεκτικά.
Και μην σε νοιάζουν οι μαυρίλες-που δεν μπορείς να αποφύγεις-
Αλλά να συμπληρώνεις τα χρώματά σου πανω τους.
Και θα δείς πως τελικά κάθε μουτζούρα θα αγαπήσεις
Και κάθε μια ξεχωριστά, αν έλειπε
Μπορεί να σε είχε κάνει
Τιποτένιο.
Καθώς λοιπόν είναι αδύνατη
η αποφυγή
Του δρόμου που χαράξαν οι συνθήκες
Δεν σταματώ
Να σχηματίζω
Να βάζω χρώματα-έστω μουντά-
Σε όσα μοιάζουν αρχικά κατεστραμμένα
Να γράφω-όχι για 'σένα-
Να γράφω για 'μένα.

Πλάτωνος Πολιτεία

Επίσης γύρω

(από το αδράχτι) και σε ίσα διαστήματα καθισμένες άλλες τρεις (γυναικείες μορφές), καθεμιά

στο θρόνο της,

 οι κόρες της Ανάγκης, οι Μοίρες, ντυμένες στα λευκά, φορώντας στεφάνι στο κεφάλι τους,

η Λάχεση και η Κλωθώ και η Άτροπος,

(έλεγε πως) τραγουδούσαν σύμφωνα με την αρμονία των

Σειρήνων,

 η Λάχεση τα περασμένα, η Κλωθώ τα τωρινά και η Άτροπος τα μελλοντικά. Και η Κλωθώ

αγγίζοντας το αδράχτι

με το δεξί της χέρι κατά διαστήματα, (έλεγε πως) βοηθούσε στην εξωτερική

περιστροφή του,

η Άτροπος πάλι (αγγίζοντας το αδράχτι) με το αριστερό, (βοηθούσε) στις εσωτερικές

περιστροφές

με τον ίδιο τρόπο. Και η Λάχεση με τη σειρά της το έπιανε τη μία με το ένα χέρι, την άλλη με

το άλλο

(βοηθώντας) άλλοτε τη μία και άλλοτε την άλλη περιφορά. Αυτοί λοιπόν, όταν έφτασαν, (έλεγε

πως)

 έπρεπε αμέσως να παρουσιαστούν μπροστά στη Λάχεση. Κάποιος προφήτης τότε πρώτα τους

τοποθέτησε σε κανονικά διαστήματα,

 έπειτα, αφού πήρε από τα γόνατα της Λάχεσης κλήρους και

(παρα)δείγματα ανθρώπινης ζωής και ανέβηκε πάνω σ' ένα ψηλό βήμα είπε:

Ο λόγος είναι

(Σας μιλάει...) της Λάχεσης της παρθένας, της κόρης της Ανάγκης. Ψυχές εφήμερες, αρχίζει

μία άλλη περίοδος για το θνητό γένος που καταλήγει στο θάνατο. Δε θα επιλέξει εσάς ο δαίμονας, αλλά
εσείς θα διαλέξετε το δαίμονα

 σας. Όποιος κληρωθεί πρώτος, πρώτος να διαλέξει το είδος της ζωής με το

οποίο αναγκαστικά θα ζήσει.

 Η αρετή δεν εξουσιάζεται. Ανάλογα με την εκτίμηση ή την περιφρόνηση που

θα της δείξει ο καθένας θα έχει

μεγαλύτερο ή μικρότερο μερίδιο απ' αυτή. Η ευθύνη ανήκει σ' εκείνον που

κάνει την εκλογή.
Ο θεός είναι έξω από την ευθύνη".

Αλληγορία

Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο, όπως πάντα...
Με κόσμο να μπαίνει, να κοιτά, να θαυμάζει...
Δεν άδειασε ποτέ...
 Μα δεν υπάρχουνε θαμώνες.
Όλοι περνούν, μπαίνουν, ενθουσιάζονται.
Και θέλουνε να μένουνε για πάντα...
Ρωτάνε κάτι την υπεύθυνη,
γεμάτοι αυτοπεποίθηση.
Μα μόλις πάρουν την απάντηση,
με πρόσωπο που ξαφνικά αλλάζει, σκυθρωποί,
φεύγουν.
Δεν γίνονται θαμώνες.
Κάποιοι, γενναίοι ξαναπερνούν.
Να δούνε μήπως κάτι έχει αλλάξει.
Μήπως αυτό το μαγαζί,
τους δώσει αυτό που θέλουν.
Ένας, κάποτε, πρόθυμος για πάντα να καθίσει
Κατάφερε να μείνει-τρομακτικά πολύ-
Η ίδια υπεύθυνη-"Φύγε, θα φθείρεις την ψυχή σου..."-είπε
Όπως συνήθιζε να λέει.
Μια μέρα,
ένας από αυτούς τους τύπους
που περπατούν χαζεύοντας στους δρόμους
που κάθονται στο μαγαζί
χωρίς συγκεκριμένα κάτι να ζητούν
τη ρώτησε
"Γιατί σε τέτοιο μαγαζί, ζεστό, γεμάτο αγάπη
κανείς ποτέ δεν έγινε συχνός πελάτης?
Γιατί? Τί σε ρωτούν και φεύγουν
και τους κοιτάς-ενώ πονάς- με ένα χαμόγελο
καθώς απομακρύνονται?"
Καθώς πάει καιρός που έχω
έτοιμη την απάντηση
Βγήκα για λίγο από τις σκέψεις μου
Σήκωσα το κεφάλι
Και απάντησα
"Γιατί στα άλλα μαγαζιά θα έχουν αυτό που θέλουν
Θα 'ναι καλύτερα για αυτούς...
Μες στο δικό μου μαγαζί,
Δεν βρίσκεις Σιγουριά."

                                                 (Δια την αντιγραφήν)

Αύριο

Ξυπνούσε κάθε πρωί
Σε εκείνο το ίδιο κρεβάτι
Στο ίδιο δωμάτιο
Στο ίδιο μέρος
Με την ίδια κουραστική φασαρία.
Και έκανε όνειρα για αλλαγή
Νέα ζωή, νέα πρόσωπα
Δεν φοβόταν το αύριο, ούτε λίγο.
Και το αύριο ήρθε
Όχι όπως το περίμενε, λιγότερο ανακουφιστικό
Μα αυτό ήταν αυτονόητο, από πριν.
Τίποτα δεν έρχεται
όπως το θέλησε κανείς.
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν.
Και η ιδέα του αύριο δεν ήταν τόσο ελκυστική
Και η σκέψη της αλλαγής φόβιζε
Και άρχισε να νοιάζεται, για όλα.
Δεν ήθελε να απογοητεύει
Δεν ήθελε να πληγώνει
Δεν ήθελε να αφήνει.
Και ήταν τόσο μεγάλη η αλλαγή του "εγώ"
που φάνταζε σαν να ήταν άλλος.
Μα η αλλαγή δεν έρχεται μονάχα για την όψη.
Είναι η μέσα αλλαγή
που άλλοτε φοβίζει
ή πονάει.
Ακόμη όμως κι αν μπορούσε, δεν θα δάμαζε το αύριο.
Ας φοβηθεί
Ας πονέσει
Γιατί και ο φόβος
και ο πόνος
και η μοναξιά
είναι ζωή.
Και ο σκοπός είναι η ζωή.