Ας πω

Αλίμονο
Σε όσους κατάφεραν
να κάνουν
ολοκληρωτικά δικά τους
Όσα επιθύμησαν.
Αφού την Αξία
την μεγαλώνει η Θέληση.
Η Θέληση, που κάνει όλα τα πράγματα
Να φαίνονται
Μεγάλα, φωτεινά, ζεστά.
Όμορφα.
(μέχρι να σταματήσεις να τα θες)
Αλίμονο
Σε όσους νόμισαν
πως αγαπούν
Κάτι, θέλοντας όμως να το αλλάξουν.
Αφού η Αγάπη
γεννιέται από το Υπάρχον, το Αυθεντικό.
Η Αγάπη,
Ίσως δεχτεί την Αλλαγή.
Ή
Ίσως πεθάνει από εκείνη.
Αλίμονο
Σε όσους θεώρησαν
πως η Ευτυχία, ο Έρωτας
Θέλουν να έρχονται στους λίγους
Και έτσι έκλεισαν την πόρτα.
Η Ευτυχία και ο Έρωτας
δεν είναι από τους χαρακτήρες
Που χτυπάνε
Μέχρι να ακούσεις.
Δεν πέφτουν χαμηλά.

Έχε το νου σου,
Ίσως χτυπάει η πόρτα.

Ποίηση από το 2008 (ή Για το Παιδί που χάθηκε)

Ποιός ξέρει
Αν υπάρχει προορισμός
Ή αν αιώνια τριγύρω μας θα είσαι
Ακούγοντας τις φωνές μας
Βλέποντας τις ζωές μας
Ποιός ξέρει
Μπορεί να είσαι παντού
Να μας αγγίζεις σιωπηρά κάθε στιγμή
Σαν τον ζεστό αέρα όταν φυσά
Ή σαν το φως του ήλιου που από αυτό δεν κρύβεται κανείς
Ποιός ξέρει
Ως πότε θα είσαι μακριά
Και πότε θα έρθεις να μας βρείς
Ή πότε εμείς θα σε βρούμε
Την αιώνια ζωή δεν άγγιξε κανείς
Και όποιος το κάνει, θα ευχηθεί
Ποτέ να μην το είχε καταφέρει
Απλά χανόμαστε
Μα η ανάμνηση για πάντα θα υπάρχει.

Φθορά

Κι αν προσπαθείς
Δεν είναι εύκολη
η αποφυγή
Του δρόμου που χαράξαν οι συνθήκες
Απο νωρίς.
Κι αν ζωγραφίζεις ακριβώς, όπως τα θες
Τα χρώματα, τα σχήματα
Αλλάζουν.
Σαν κάποιος να τα μουτζουρώνει κάθε λίγο.
Γι' αυτό κάθε πρωί
Να κοιτάς τα σχέδιά σου
Προσεκτικά.
Και μην σε νοιάζουν οι μαυρίλες-που δεν μπορείς να αποφύγεις-
Αλλά να συμπληρώνεις τα χρώματά σου πανω τους.
Και θα δείς πως τελικά κάθε μουτζούρα θα αγαπήσεις
Και κάθε μια ξεχωριστά, αν έλειπε
Μπορεί να σε είχε κάνει
Τιποτένιο.
Καθώς λοιπόν είναι αδύνατη
η αποφυγή
Του δρόμου που χαράξαν οι συνθήκες
Δεν σταματώ
Να σχηματίζω
Να βάζω χρώματα-έστω μουντά-
Σε όσα μοιάζουν αρχικά κατεστραμμένα
Να γράφω-όχι για 'σένα-
Να γράφω για 'μένα.