Η αδελφή του Χρόνου

Η κοπέλα έπεσε στα γόνατα,
Μη αντέχοντας άλλο...
"Τί θέλεις?
Γιατί συνεχίζω να σε βρίσκω μπροστά μου,
Γιατί πρέπει να πονάει τόσο?"
Η μορφή εμφανιζόταν για μήνες
Άλλοτε σπάνια
Άλλοτε συχνότερα..
Φορώντας μαύρα κουρέλια
Σα να είχαν φθαρεί
Από περιπλανήσεις μιας ζωής
Ή παραπάνω.
Το βλέμμα της,
Ταλαιπωρημένο κι αυτό.
Μα όταν στραφεί πάνω σου,
είναι αδύνατον
Να μην αισθανθείς
Πως σε βαραίνει η αδυναμία αυτή
Του να ξεχάσεις.
Χαμογέλασε-όσο μπόρεσε-
Στην κοπέλα με κατανόηση.
"Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω.
Αυτή είναι όμως
Η φύση μου.
Να περιφέρομαι
Στις ανθρώπινες ζωές
Να τους θυμίζω.
Γιατί η Λησμονιά σε κάνει
Λιγότερο ανθρώπινο.
Αν θες λοιπόν να αποδεχτείς κι εσύ τη φύση σου
Πολλές φορές θα αντέξεις
Όλα όσα αρχικά
Φάνταζαν ανυπόφορα.
Θα βρείς στο δρόμο σου
Μορφές.
Σαν τη δική μου.
Τρομακτικές, όχι μονάχα ως προς την όψη.
Και αν επιθυμείς να ξέρεις,
Το όνομά μου
είναι
Συνήθεια."