Αλληγορία

Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο, όπως πάντα...
Με κόσμο να μπαίνει, να κοιτά, να θαυμάζει...
Δεν άδειασε ποτέ...
 Μα δεν υπάρχουνε θαμώνες.
Όλοι περνούν, μπαίνουν, ενθουσιάζονται.
Και θέλουνε να μένουνε για πάντα...
Ρωτάνε κάτι την υπεύθυνη,
γεμάτοι αυτοπεποίθηση.
Μα μόλις πάρουν την απάντηση,
με πρόσωπο που ξαφνικά αλλάζει, σκυθρωποί,
φεύγουν.
Δεν γίνονται θαμώνες.
Κάποιοι, γενναίοι ξαναπερνούν.
Να δούνε μήπως κάτι έχει αλλάξει.
Μήπως αυτό το μαγαζί,
τους δώσει αυτό που θέλουν.
Ένας, κάποτε, πρόθυμος για πάντα να καθίσει
Κατάφερε να μείνει-τρομακτικά πολύ-
Η ίδια υπεύθυνη-"Φύγε, θα φθείρεις την ψυχή σου..."-είπε
Όπως συνήθιζε να λέει.
Μια μέρα,
ένας από αυτούς τους τύπους
που περπατούν χαζεύοντας στους δρόμους
που κάθονται στο μαγαζί
χωρίς συγκεκριμένα κάτι να ζητούν
τη ρώτησε
"Γιατί σε τέτοιο μαγαζί, ζεστό, γεμάτο αγάπη
κανείς ποτέ δεν έγινε συχνός πελάτης?
Γιατί? Τί σε ρωτούν και φεύγουν
και τους κοιτάς-ενώ πονάς- με ένα χαμόγελο
καθώς απομακρύνονται?"
Καθώς πάει καιρός που έχω
έτοιμη την απάντηση
Βγήκα για λίγο από τις σκέψεις μου
Σήκωσα το κεφάλι
Και απάντησα
"Γιατί στα άλλα μαγαζιά θα έχουν αυτό που θέλουν
Θα 'ναι καλύτερα για αυτούς...
Μες στο δικό μου μαγαζί,
Δεν βρίσκεις Σιγουριά."

                                                 (Δια την αντιγραφήν)