Πλάτωνος Πολιτεία

Επίσης γύρω

(από το αδράχτι) και σε ίσα διαστήματα καθισμένες άλλες τρεις (γυναικείες μορφές), καθεμιά

στο θρόνο της,

 οι κόρες της Ανάγκης, οι Μοίρες, ντυμένες στα λευκά, φορώντας στεφάνι στο κεφάλι τους,

η Λάχεση και η Κλωθώ και η Άτροπος,

(έλεγε πως) τραγουδούσαν σύμφωνα με την αρμονία των

Σειρήνων,

 η Λάχεση τα περασμένα, η Κλωθώ τα τωρινά και η Άτροπος τα μελλοντικά. Και η Κλωθώ

αγγίζοντας το αδράχτι

με το δεξί της χέρι κατά διαστήματα, (έλεγε πως) βοηθούσε στην εξωτερική

περιστροφή του,

η Άτροπος πάλι (αγγίζοντας το αδράχτι) με το αριστερό, (βοηθούσε) στις εσωτερικές

περιστροφές

με τον ίδιο τρόπο. Και η Λάχεση με τη σειρά της το έπιανε τη μία με το ένα χέρι, την άλλη με

το άλλο

(βοηθώντας) άλλοτε τη μία και άλλοτε την άλλη περιφορά. Αυτοί λοιπόν, όταν έφτασαν, (έλεγε

πως)

 έπρεπε αμέσως να παρουσιαστούν μπροστά στη Λάχεση. Κάποιος προφήτης τότε πρώτα τους

τοποθέτησε σε κανονικά διαστήματα,

 έπειτα, αφού πήρε από τα γόνατα της Λάχεσης κλήρους και

(παρα)δείγματα ανθρώπινης ζωής και ανέβηκε πάνω σ' ένα ψηλό βήμα είπε:

Ο λόγος είναι

(Σας μιλάει...) της Λάχεσης της παρθένας, της κόρης της Ανάγκης. Ψυχές εφήμερες, αρχίζει

μία άλλη περίοδος για το θνητό γένος που καταλήγει στο θάνατο. Δε θα επιλέξει εσάς ο δαίμονας, αλλά
εσείς θα διαλέξετε το δαίμονα

 σας. Όποιος κληρωθεί πρώτος, πρώτος να διαλέξει το είδος της ζωής με το

οποίο αναγκαστικά θα ζήσει.

 Η αρετή δεν εξουσιάζεται. Ανάλογα με την εκτίμηση ή την περιφρόνηση που

θα της δείξει ο καθένας θα έχει

μεγαλύτερο ή μικρότερο μερίδιο απ' αυτή. Η ευθύνη ανήκει σ' εκείνον που

κάνει την εκλογή.
Ο θεός είναι έξω από την ευθύνη".

Αλληγορία

Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο, όπως πάντα...
Με κόσμο να μπαίνει, να κοιτά, να θαυμάζει...
Δεν άδειασε ποτέ...
 Μα δεν υπάρχουνε θαμώνες.
Όλοι περνούν, μπαίνουν, ενθουσιάζονται.
Και θέλουνε να μένουνε για πάντα...
Ρωτάνε κάτι την υπεύθυνη,
γεμάτοι αυτοπεποίθηση.
Μα μόλις πάρουν την απάντηση,
με πρόσωπο που ξαφνικά αλλάζει, σκυθρωποί,
φεύγουν.
Δεν γίνονται θαμώνες.
Κάποιοι, γενναίοι ξαναπερνούν.
Να δούνε μήπως κάτι έχει αλλάξει.
Μήπως αυτό το μαγαζί,
τους δώσει αυτό που θέλουν.
Ένας, κάποτε, πρόθυμος για πάντα να καθίσει
Κατάφερε να μείνει-τρομακτικά πολύ-
Η ίδια υπεύθυνη-"Φύγε, θα φθείρεις την ψυχή σου..."-είπε
Όπως συνήθιζε να λέει.
Μια μέρα,
ένας από αυτούς τους τύπους
που περπατούν χαζεύοντας στους δρόμους
που κάθονται στο μαγαζί
χωρίς συγκεκριμένα κάτι να ζητούν
τη ρώτησε
"Γιατί σε τέτοιο μαγαζί, ζεστό, γεμάτο αγάπη
κανείς ποτέ δεν έγινε συχνός πελάτης?
Γιατί? Τί σε ρωτούν και φεύγουν
και τους κοιτάς-ενώ πονάς- με ένα χαμόγελο
καθώς απομακρύνονται?"
Καθώς πάει καιρός που έχω
έτοιμη την απάντηση
Βγήκα για λίγο από τις σκέψεις μου
Σήκωσα το κεφάλι
Και απάντησα
"Γιατί στα άλλα μαγαζιά θα έχουν αυτό που θέλουν
Θα 'ναι καλύτερα για αυτούς...
Μες στο δικό μου μαγαζί,
Δεν βρίσκεις Σιγουριά."

                                                 (Δια την αντιγραφήν)

Αύριο

Ξυπνούσε κάθε πρωί
Σε εκείνο το ίδιο κρεβάτι
Στο ίδιο δωμάτιο
Στο ίδιο μέρος
Με την ίδια κουραστική φασαρία.
Και έκανε όνειρα για αλλαγή
Νέα ζωή, νέα πρόσωπα
Δεν φοβόταν το αύριο, ούτε λίγο.
Και το αύριο ήρθε
Όχι όπως το περίμενε, λιγότερο ανακουφιστικό
Μα αυτό ήταν αυτονόητο, από πριν.
Τίποτα δεν έρχεται
όπως το θέλησε κανείς.
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν.
Και η ιδέα του αύριο δεν ήταν τόσο ελκυστική
Και η σκέψη της αλλαγής φόβιζε
Και άρχισε να νοιάζεται, για όλα.
Δεν ήθελε να απογοητεύει
Δεν ήθελε να πληγώνει
Δεν ήθελε να αφήνει.
Και ήταν τόσο μεγάλη η αλλαγή του "εγώ"
που φάνταζε σαν να ήταν άλλος.
Μα η αλλαγή δεν έρχεται μονάχα για την όψη.
Είναι η μέσα αλλαγή
που άλλοτε φοβίζει
ή πονάει.
Ακόμη όμως κι αν μπορούσε, δεν θα δάμαζε το αύριο.
Ας φοβηθεί
Ας πονέσει
Γιατί και ο φόβος
και ο πόνος
και η μοναξιά
είναι ζωή.
Και ο σκοπός είναι η ζωή.