Τέλος Εποχής

Τί κι αν ακούγεται
ο θόρυβος στην πόρτα.
Δεν ανοίγω σε αγνώστους.
Υπάρχουν άτομα που ξέρεις
Που νόμιζες
Δικά σου.
Ακόμη και αυτά
Κάποτε
Γίνονται αυτό
Που ίσως να μισούσαν.
Γι' αυτό όταν κοιτάζεις
Στον καθρέφτη
Φρόντισε να παρατηρείς
Ωστε να δεις αυτό
Που
Πραγματικά είσαι.
Τί κι αν δεν μου αρέσει η αλλαγή
Θέλησα και την κάνω
Πρέπει λοιπόν να την δεχτώ
Και από 'σένα.
Πρόσεχε όμως
Μην ξεχνάς
Το πού ανήκεις.
Και όταν βρείς το δρόμο σου
Και αποκτήσεις
Στόχο
Όνειρα
Θάρρος να τα υλοποιήσεις.
Τότε κι εγώ
Θα είμαι ικανή
Να πω
"Θέλω.
Μπορώ.
Για Πάντα."
Μέχρι τότε
Δεν θα ανοίγω σε αγνώστους.

Η αδελφή του Χρόνου

Η κοπέλα έπεσε στα γόνατα,
Μη αντέχοντας άλλο...
"Τί θέλεις?
Γιατί συνεχίζω να σε βρίσκω μπροστά μου,
Γιατί πρέπει να πονάει τόσο?"
Η μορφή εμφανιζόταν για μήνες
Άλλοτε σπάνια
Άλλοτε συχνότερα..
Φορώντας μαύρα κουρέλια
Σα να είχαν φθαρεί
Από περιπλανήσεις μιας ζωής
Ή παραπάνω.
Το βλέμμα της,
Ταλαιπωρημένο κι αυτό.
Μα όταν στραφεί πάνω σου,
είναι αδύνατον
Να μην αισθανθείς
Πως σε βαραίνει η αδυναμία αυτή
Του να ξεχάσεις.
Χαμογέλασε-όσο μπόρεσε-
Στην κοπέλα με κατανόηση.
"Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω.
Αυτή είναι όμως
Η φύση μου.
Να περιφέρομαι
Στις ανθρώπινες ζωές
Να τους θυμίζω.
Γιατί η Λησμονιά σε κάνει
Λιγότερο ανθρώπινο.
Αν θες λοιπόν να αποδεχτείς κι εσύ τη φύση σου
Πολλές φορές θα αντέξεις
Όλα όσα αρχικά
Φάνταζαν ανυπόφορα.
Θα βρείς στο δρόμο σου
Μορφές.
Σαν τη δική μου.
Τρομακτικές, όχι μονάχα ως προς την όψη.
Και αν επιθυμείς να ξέρεις,
Το όνομά μου
είναι
Συνήθεια."