Κυλάμε, λοιπόν.

Τί κι αν πολλοί θελήσαν "Να πετρώσουν."
Εδώ.
Μπορεί ν' ακούστηκε γλυκό
Και θαρραλέο.
Μα η πέτρα είναι βαριά.
Βαρύ να κουβαλάς
Ανθρώπους
Που θεωρούν Αγάπησαν
Και φύγαν πληγωμένοι.
Τί κι αν δεν βρήκες τίποτα
Που θες να κουβαλήσεις.
Ποιός είπε πως το νόημα υπάρχει
Σε πράγματα εκτός της μοναξιάς.

Κι αν είσαι ένα κομμάτι
Που ψάχνει να ολοκλρωθεί
Να ξέρεις πως κυλώντας μόνος
Θα στρογγυλέψεις
Τις γωνίες σου.
Κι ένα ολόκληρο
Θα γίνεις.
Χωρίς ανάγκη για άλλον.

Το σκοτάδι
Είναι το φως των μερικών.
Το να 'σαι μόνος
Είναι η παρέα των μερικών.
Το να πονάς
Είναι η πραγματικότητα.
(Των μερικών?)
Όχι, μου είπε κάποιος επιστήμονας,
"Των όλων."

Η Ευτυχία
Είναι επιλογή
Όπως και η μορφή της.
Επέλεξε λοιπόν
Πώς θα 'θελες να μοιάζει.
Και ο δρόμος σου
Δεν είναι δρόμος κανενός.
Είναι δικός σου.
Και η παρέα της διαδρομής
Προαιρετική.

Καλή μας τύχη.

(Στον Χ.,
Που γεννήθηκε αργότερα
Απ' όταν νόμισαν.)