Σκέψεις παλιές.

Αν είναι δύσκολο να φύγεις
Αν είναι δύσκολο να αφήσεις
Πράγματα
Που νόμιζες για πάντα
Θα σε συντροφεύουν.
Αν νόμιζες πως κάνεις το σωστό
Ή αν δεν έμαθες ποτέ αν ήταν λάθος
Απλά επιλέγεις
Το μονοπάτι σου
Απλά βαδίζεις
Αφήνεις πίσω
Και ξεχνάς.
Ή το παλεύεις να ξεχάσεις.
Οι αποφάσεις μας
Στο τέλειο δεν στοχεύουν
Κι ούτε ποτέ μας θα το βρούμε
Μα προχωρούμε ελπίζοντας
Πως με ό,τι κάνουμε καλύτερο το μέλλον μας θα δούμε.
Κι αν όταν συναντάς
Κομμάτια
Παρελθόντος
Νιώθεις μια θλίψη
Μια οργή
Αμφισβητείς το δρόμο που έχεις πάρει,
Όταν τα νιώσεις όλα αυτά
Να μην δειλιάσεις.
Γιατί σημαίνουν
Είσαι άνθρωπος.

Κυλάμε, λοιπόν.

Τί κι αν πολλοί θελήσαν "Να πετρώσουν."
Εδώ.
Μπορεί ν' ακούστηκε γλυκό
Και θαρραλέο.
Μα η πέτρα είναι βαριά.
Βαρύ να κουβαλάς
Ανθρώπους
Που θεωρούν Αγάπησαν
Και φύγαν πληγωμένοι.
Τί κι αν δεν βρήκες τίποτα
Που θες να κουβαλήσεις.
Ποιός είπε πως το νόημα υπάρχει
Σε πράγματα εκτός της μοναξιάς.

Κι αν είσαι ένα κομμάτι
Που ψάχνει να ολοκλρωθεί
Να ξέρεις πως κυλώντας μόνος
Θα στρογγυλέψεις
Τις γωνίες σου.
Κι ένα ολόκληρο
Θα γίνεις.
Χωρίς ανάγκη για άλλον.

Το σκοτάδι
Είναι το φως των μερικών.
Το να 'σαι μόνος
Είναι η παρέα των μερικών.
Το να πονάς
Είναι η πραγματικότητα.
(Των μερικών?)
Όχι, μου είπε κάποιος επιστήμονας,
"Των όλων."

Η Ευτυχία
Είναι επιλογή
Όπως και η μορφή της.
Επέλεξε λοιπόν
Πώς θα 'θελες να μοιάζει.
Και ο δρόμος σου
Δεν είναι δρόμος κανενός.
Είναι δικός σου.
Και η παρέα της διαδρομής
Προαιρετική.

Καλή μας τύχη.

(Στον Χ.,
Που γεννήθηκε αργότερα
Απ' όταν νόμισαν.)