Για πάντα.

"Αν είχα από μια πινελιά,
Κάθε φορά που στη ζωή μου,
Σκέφτομαι ότι Σ'αγαπώ,
Πως Σ'αγαπούσα πάντα,
Τότε θα θαύμαζα του κόσμου,
Το πιο όμορφο
Το πιο μεγάλο
Έργο Τέχνης."

Sail

Ο ήχος της αλλαγής
Δυνατός, πολύ για ορισμένους.
Για άλλους βάλσαμο
Να κλείνουν τις πληγές τους.
Παράξενη η αλλαγή, λοιπόν.
Πολλοί την μίσησαν
Και λίγοι την αγάπησαν.
Άλλοι θεώρησαν
Πως είναι μεταμφίεση.
Πως ειν' τα ρούχα
Που φόρεσε η Δειλία.

Μα τί είναι η ζωη;
Ένα ταξίδι.
Ένα καράβι που πλέει από παλιά.
Νικάει καταιγίδες
Και φτάνει προορισμούς.
Μα το καράβι
Δεν φτιάχτηκε να μένει.
Η μοίρα του
Είναι να αφήνει τα λιμάνια.
Όσο ωραία κι αν φαντάζουν,
Όσο πλούσια.
Γιατί καιρό στο ίδιο το λιμάνι
Δίχως να πλεύσει στα ανοιχτά
Δίχως άλλα λιμάνια να γνωρίσει
Η θάλασσα θα το σαπίσει
Κι ας έμοιαζε γαλήνια στην αρχή.

Γι' αυτό
Όταν νομίζεις ότι θέλεις
Έναν προορισμό να αφήσεις
Να αναζητήσεις άλλους
Ίσως να είναι φρόνιμο
Να την δεχτείς την αλλαγή
Να την αφήσεις να σε σπρώξει
Ώσπου να ανοίξεις τα πανιά σου.

Μη με κατηγορείς όταν μιλάω για ζωή
Που προσπαθώ τα όρια να βάλω.
Αν και μακάρι θα έλεγα
Τίποτε τελικά να μην ορίσω.
Γιατί από εκεί θα εννοηθεί
Το ότι
Ξέρω.

 

Τότε που διάλεξες

Να αισθάνεσαι
Πως το όποιο βήμα σου
Καστράκια θα γκρεμίσει.
Καστράκια;
Ή μάλλον κάστρα, μεγαλόπρεπα
Που με ιδρώτα χτίστηκαν
Όχι απο 'σένα μοναχά
Αλλά και απ' άλλους.
Άλλους σημαντικούς
Όχι "Αγάπες της ρουτίνας"
Από ανθρώπους που χρωστάς
Ίσως και όλη τη ζωή σου
Απ'το μηδέν.

Να βλέπεις, πως όποια επιλογή σου
Απογοητεύει.
Όποιον αγάπησες
Και να πονάς.

Γιατί τα θέλω σου
Συγκρούστηκαν
Με άλλων όνειρα
Κι αδυναμίες
Με εγωισμούς
Με "Αμαρτίες"
Που εσύ δεν έκανες.
Μα εκείνες
Εσένα θέλαν να παιδέψουν.

Κάποτε γνώρισα
Μία γυναίκα
Το όνομά της δύσκολο
Μοναδικό.
Μάνα;
(του Οιδήποδα)
Αγάπη;
Ζωή;
Πάντα θα επιθυμώ
Να ξαναδώ τα μάτια της
Να ξαναζώ τον τρόπο
Με τον οποίο πιστοποιώ την ύπαρξή της.

Ας αγαπήσω,
Ας καώ.
Ας ακουμπώ, ό,τι με δημιούργησε.
Ό,τι με έμαθε να ζω,
Να το παλεύω.

Ας επιλέξω να δω τον εαυτό μου, μια φορά.

"Βουτάμε;
-Βουτάμε."

Σκέψεις παλιές.

Αν είναι δύσκολο να φύγεις
Αν είναι δύσκολο να αφήσεις
Πράγματα
Που νόμιζες για πάντα
Θα σε συντροφεύουν.
Αν νόμιζες πως κάνεις το σωστό
Ή αν δεν έμαθες ποτέ αν ήταν λάθος
Απλά επιλέγεις
Το μονοπάτι σου
Απλά βαδίζεις
Αφήνεις πίσω
Και ξεχνάς.
Ή το παλεύεις να ξεχάσεις.
Οι αποφάσεις μας
Στο τέλειο δεν στοχεύουν
Κι ούτε ποτέ μας θα το βρούμε
Μα προχωρούμε ελπίζοντας
Πως με ό,τι κάνουμε καλύτερο το μέλλον μας θα δούμε.
Κι αν όταν συναντάς
Κομμάτια
Παρελθόντος
Νιώθεις μια θλίψη
Μια οργή
Αμφισβητείς το δρόμο που έχεις πάρει,
Όταν τα νιώσεις όλα αυτά
Να μην δειλιάσεις.
Γιατί σημαίνουν
Είσαι άνθρωπος.

Κυλάμε, λοιπόν.

Τί κι αν πολλοί θελήσαν "Να πετρώσουν."
Εδώ.
Μπορεί ν' ακούστηκε γλυκό
Και θαρραλέο.
Μα η πέτρα είναι βαριά.
Βαρύ να κουβαλάς
Ανθρώπους
Που θεωρούν Αγάπησαν
Και φύγαν πληγωμένοι.
Τί κι αν δεν βρήκες τίποτα
Που θες να κουβαλήσεις.
Ποιός είπε πως το νόημα υπάρχει
Σε πράγματα εκτός της μοναξιάς.

Κι αν είσαι ένα κομμάτι
Που ψάχνει να ολοκλρωθεί
Να ξέρεις πως κυλώντας μόνος
Θα στρογγυλέψεις
Τις γωνίες σου.
Κι ένα ολόκληρο
Θα γίνεις.
Χωρίς ανάγκη για άλλον.

Το σκοτάδι
Είναι το φως των μερικών.
Το να 'σαι μόνος
Είναι η παρέα των μερικών.
Το να πονάς
Είναι η πραγματικότητα.
(Των μερικών?)
Όχι, μου είπε κάποιος επιστήμονας,
"Των όλων."

Η Ευτυχία
Είναι επιλογή
Όπως και η μορφή της.
Επέλεξε λοιπόν
Πώς θα 'θελες να μοιάζει.
Και ο δρόμος σου
Δεν είναι δρόμος κανενός.
Είναι δικός σου.
Και η παρέα της διαδρομής
Προαιρετική.

Καλή μας τύχη.

(Στον Χ.,
Που γεννήθηκε αργότερα
Απ' όταν νόμισαν.)

Δρόμος.

"Η Ελευθερία είναι
υποχρέωση."

Είπε κάποιος.

Περπατάς μόνος
Έτσι είναι το ορθό.
Φοβάσαι?
Μα δεν με νοιάζει.
Ούτε θα πρέπει να σε νοιάζει.
Στα τόσα μονοπάτια,
Στις τόσες διασταυρώσεις.
Νόμιζες...
Πως θα μπορέσει κανείς να ακολουθήσει?
Να προπορευτεί?
Να βαδίσει στο πλάι σου?

Πόσο αστείο.
Θα μεγαλώσεις.
Θα το δεις.
Θα το βιώσεις.

Θα το πεις.
Σε κάποιον άλλο.

Μικρός ο κόσμος.
Τόσοι οι άνθρωποι.
Λευκοί καμβάδες,
Αρχικά.
Μα πώς το έργο τέχνης να αντιγράψεις...?

Με τόσα χρώματα.
Νόμιζες...
Πως θα μπορέσει κανεις...?

Όχι.

Γιατί

Να σου δίνω
Απόλυτο έλεγχο
Αυτόν που κάποτε
Είχα
Απο 'σένα.
Να μην τον θες.

Πώς αλλάζουν
Έτσι
Οι καιροί.

Να τρέξω?
Να σταθώ?
Να δώσω?

Θα κάνω ό,τι επιθυμήσω.
Μετά από όλα
Αυτά.
Να,
Ήρθε η ώρα
Που η Λογική
Φαντάζει όρος
Αδιανόητος

Μικρό κορίτσι
Μεγαλώνει
Ωριμάζει
Έτοιμη πλέον
Να δοθεί.
Το όνομα αυτής,
Αγάπη.

Μα πώς αλλάζουν
Έτσι
Οι καιροί.